De eerste trips
Blijf op de hoogte en volg Hulzenvisser
06 September 2012 | Peru, Cusco
Het is alweer een tijdje geleden dat er een blog van Hulzenvisser werd gepost. Waar een ieder in Nederland relaxed van zijn vakantie aan het genieten was of zich in het zweet aan het werken was voor vakantiebaantjes, hebben jullie avonturiers niet stilgezeten. Doordeweeks werkten we bij onze stageadressen en in de weekenden genoten we van trips.
Onze eerste weekendtrip was een reis naar een aantal stadjes in de buurt. Met diverse lokale bussen zijn we langs de stadjes Chinchero, Maras, een dorpje met een te moeilijke naam (klinkt als Januari) en Urumba geweest. In Chinchero zou een mooie markt moeten zijn, waar we helaas niets van gemerkt hebben. De reden was dat op een paar kilometer naast de stad een jaarmarkt was, waar we maar even een bezoekje aan hebben gebracht. Op deze jaarmarkt werden koetjes en kalfjes verkocht, werden opgepronkte cavia’s tentoongesteld (volgens ons was er zelfs een renbaan voor deze cavia’s), waren tientallen eetkraampjes en was er een afgebakende zone waar hanengevechten werden gehouden. Om deze plek stonden maar liefst vier rijen mensen, maar dankzij het niet al te lang zijn van de gemiddelde Peruaan hadden we prima zicht. Aan de poten van de haantjes werden scherpe messen gebonden, waarna ze met elkaar moesten gaan vechten. Eigenlijk waren het best lakse hanen. Het duurde zo’n 10 minuten voor ze eindelijk zin hadden om bij elkaar in de buurt te komen. Maar direct zodra dat gebeurde, vlogen er allemaal veren in het rond en werd het mes vakkundig in de borst van de andere haan gestoken, waarna het gevecht ook zo’n beetje over was. Het bloed gutste uit de wonden dus ze waren rijp voor de slacht. Wij hopen elke dag dat onze buurman met zijn drie krijsende, schreeuwende en schorre hanen ook een keer mee gaat doen met zo’n hanengevecht…
Hierna namen we een volgende bus richting Maras. Nadat we uitgestapt zijn hebben we een taxi genomen die ons dwars door het stadje Maras en dwars door een kudde schapen en koeien naar de bestemming bracht. In de buurt van Maras bevinden zich namelijk zoutwinningsvelden. Aangekomen op deze plek was het uitzicht fascinerend. De helling van een berg was volgebouwd met bakken waarin het zout gewonnen werd. Ergens vanuit de berg kwam een zoute stroom water, wat in de bakken werd opgevangen. Het water verdampt en het zout blijft achter op de bodem van de bakken. Over smalle richeltjes kon je langs deze bakken lopen, met dus de kans om op een onbewaakt ogenblik erin te vallen. Na deze berghelling kwamen we door een smal dorpje en met behulp van de locals waren we binnen een kwartier bij de autoweg en konden we via Urubamba de bus naar Cusco nemen.
De week erna was een vrij diverse week. Op het programma van Proyecto Peru (onze hostorganisatie die onze stages en Spaanse lessen coördineert) stond voor de donderdag bungeejumpen en salsa dansles. Omdat de kans om een keer te gaan bungeejumpen nu wel heel dichbij was, besloten we om ons op te geven en wie zo gek is om te gaan bungeejumpen kan ook wel salsa danslessen volgen. 20 Minuten van Cusco ligt een soort avonturenpark met onder andere een bungeejumpgelegenheid. Met een lift werd je naar een hoogte van 122 (!) m gebracht. Zodra je bovenkomt, wordt de deur van de lift geopend en moet je op een klein rood plankje staan, buiten de kooi. En dan is het tijd om iets te doen wat voor je gevoel onlogisch is maar waarvan je weet dat het wel goed gaat. De begeleider die mee naar boven gaat, blijft net zo lang van 3 naar 0 aftellen tot je daadwerkelijk wilt gaan springen, en daar ga je dan. Voor slechts 3 á 4 seconden val je, maar snel dat dat gaat! Voor je het weet wordt je afgeremd door de veer, stuiter je weer omhoog en laten je zenuwen het toe om van het uitzicht te genieten. Een paar minuten later sta je weer beneden, met een shot adrenaline in je lijf omdat je het gedaan hebt. Maar gaaf was het zeker! Over de salsa les willen we niet zoveel kwijt, behalve dat het ons uiteindelijk beter afging dan verwacht;)
De week erna hebben we met de mountainbike in de buurt van Cusco rondgetoerd. Eerst gingen we anderhalf uur pittig naar boven fietsen. Gelukkig kregen we om het kwartier pauze omdat we moesten wachten op de gids waarvan de schijnbaar hoge conditie, toch niet zo hoog was. Na het klimmen (alles over asfalt) daalden we in een uurtje terug naar Cusco over een heerlijk ongeasfalteerd weggetje met kuilen, stenen, richels en vooral veel zand en stof.
Een andere zaterdag hebben we een bustoer gedaan door de Valle Sagrado (Heilige Vallei). Tijdens deze trip gingen we naar een aantal omliggende plekjes om daar Inca-ruïnes te bezoeken. De verhalen, uitzichten en half vergane stadjes waren zeer interessant om te zien, zie onze foto’s!
In tegenstelling tot wat we noemden in de vorige blog, zijn we nu wel degelijk aan het koken in ons appartementje. Het is eigenlijk een heel stuk gezonder, goedkoper en soms zelfs lekkerder. Vaak is het een grote vraag wat we nu uiteindelijk gekookt hebben en is het zeer lastig om vooraf te voorspellen hoe het eventueel zou kunnen gaan smaken. Maar het zijn zeker leuke ervaringen. Om het Hollandse gevoel een beetje hoog te houden hebben we zelfs al een keer pannenkoeken gebakken en erwtensoep gemaakt.
We hebben ook goed nieuws voor al onze theedrink-vriendjes en -vriendinnetjes. We joined your side. Aangezien we in heel Peru nog geen normaal koffiezetapparaat hebben gezien, is het vrij lastig om van ons dagelijkse bakje leut te genieten. Het alternatief, wat iedereen hier ook drinkt, is simpel thee. Op onze theekransjes hebben we vaak ook koekjes, hoewel het appelgebak hier wat lastiger te krijgen is. Naast dat onzer beide koffieverslaving dus hardhandig de nek om is gedraaid, vinden we ook andere ontberingen op de weg. Eens in de zoveel dagen slaakt een van ons een diep-trieste kreet, slaat zijn lede ogen ten hemel op en roept jammerend“ kroket met mosterd” “frikadel speciaal” “saucijzenbroodje” “Grolsch” “Vulkoeken” “Pindakaas”. Gelukkig kunnen we in ieder geval wel melden dat de pindakaas inmiddels gevonden is. Het is alleen niet echt te eten, maar het gaat om het idee natuurlijk.
Onze laatste trip, voordat we aankomend weekend de jungle gaan bezoeken, was Arequipa en de Colca Canyon. Om vanuit Cusco in Arequipa te komen moet je een busreis van 10 uur uitzitten, scheelt wel dat die bussen s'nachts rijden en de stoelen helemaal achterover kunnen. In plaats van 10 uur vervelen wordt het dus 10 uur slapen. Naast wat rondlopen in Arequipa (vrij moderne stad) en de nodige bezoekjes aan restaurantjes ging onze tour naar de Colca Canyon. Onderweg hebben we nog gezwommen in een zwembad met warm water uit een vulkanisch bron. De bron stinkt enorm naar rotte eieren (zwavel) maar in het zwembad was dat gelukkig verdwenen. Je huid wordt enorm zacht doordat er veel mineralen in het water zitten. Dat is ook de reden dat je maximaal 50 minuten in het zwembad mag zijn. Met prachtige bergen op de achtergrond, een zonsondergang en een ziplline die je kunt volgen is het zeker genieten in dit badje.
De Colca Canyon is een diepe kloof (tot 3.5 km diep) in een prachtig berglandschap en is ontstaan doordat de aardplaten daar voortdurend in beweging zijn. Ook nu nog! De gids liet zien dat boeren soms niet meer bij akkertjes kunnen komen omdat de route onbegaanbaar is geworden. De kloof wordt dan ook steeds dieper en smaller. Doordat de aardplaten in beweging zijn, zijn er in de buurt ook bergen met vulkanische activiteit tot zo n 6 km hoogte. Als de vulkaan Misty uit barst moet 80% van Arequipa geëvacueerd worden (wonen ongeveer half miljoen mensen). Onze route naar de Colca Canyon ging via een vulkaan krater naar ongeveer 5 km hoogte. Daar hadden we een prachtig uitzicht over een voornamelijk grijs landschap waar niks meer groeit door de hoogte. Je kunt je voorstellen dat het er koud en winderig was.
De volgende dag moesten we vroeg uit bed. We gingen het uitzichtpunt voor Condors bezoeken! Het is altijd de vraag of er Condors zijn. Het weer was prachtig en toen we om 8 uur aankwamen werd het al warm. Na een tijdje flitsten dan de eerste Condors voorbij! De Condors gaan sochtends vroeg op de termiek naar boven in de Canyon. Ze vliegen nauwelijks maar zweven rustig naar boven om op den duur over de toppen van de bergen te verdwijnen en te gaan jagen. Dit was echt enorm indrukwekkend! In totaal hebben we er een stuk of 10-15 gezien. Ze komen van beneden uit de Cayon en ze zijn zweven ineens voor je neus. De jonge Condors zijn bruin en de oude zwart met wit en kunnen tot drie meter breed zijn. Ze gaven een show weg alsof ze er voor werden betaald! Je kunt je wel voorstellen dat we de nodige foto’s en filmpjes hebben gemaakt.
Op dit moment staan er nog 4,5 week hard werken op het programma bij onze NGO’s. In de weekenden hopen we een aantal dagen te bivakkeren in de jungle. Ook willen we per voet naar Macchu Pichu lopen, volgens de verhalen een van de bekendste Inca ruïnes (ontdekt rond 1910), gelegen tussen prachtige bergtoppen. Na deze 4,5 week gaan we nog z’n 4 weken rondreizen door Peru en Bolivia, en misschien Chili.
Als laatste hebben we ook besloten om hier ons brein scherp te houden en hebben we een waar schaakspel gekocht, waarbij de Inca's tegen de Spanjaarden moeten vechten. Giel heeft hierbij al bijna een keer gewonnen. Dit kan ook liggen aan het feit dat Chris pas achteraf de regels vertelt.
Als allerlaatste zijn de nachten tegenwoordig wat rustiger. Afgezien van het feit dat Chris soms de voorkeur geeft aan de hele nacht bivakkeren op de wc met de nodige bijgeluiden, kunnen we redelijk aan slapen. Giel heeft een talent ontwikkelt om bepaalde woorden naar de net gestarte blaffende, grommende en jankende honden te schreeuwen waarbij de hond prompt zijn meerdere erkent en zwijgt voor het leven. De hanen houden zich ook redelijk koest tegenwoordig, misschien wel door de geur van gebraden kip die wel eens van ons appartement afstoomt.
Zo, dit was het weer voor deze blog. Geniet van de foto’s!
Onze eerste weekendtrip was een reis naar een aantal stadjes in de buurt. Met diverse lokale bussen zijn we langs de stadjes Chinchero, Maras, een dorpje met een te moeilijke naam (klinkt als Januari) en Urumba geweest. In Chinchero zou een mooie markt moeten zijn, waar we helaas niets van gemerkt hebben. De reden was dat op een paar kilometer naast de stad een jaarmarkt was, waar we maar even een bezoekje aan hebben gebracht. Op deze jaarmarkt werden koetjes en kalfjes verkocht, werden opgepronkte cavia’s tentoongesteld (volgens ons was er zelfs een renbaan voor deze cavia’s), waren tientallen eetkraampjes en was er een afgebakende zone waar hanengevechten werden gehouden. Om deze plek stonden maar liefst vier rijen mensen, maar dankzij het niet al te lang zijn van de gemiddelde Peruaan hadden we prima zicht. Aan de poten van de haantjes werden scherpe messen gebonden, waarna ze met elkaar moesten gaan vechten. Eigenlijk waren het best lakse hanen. Het duurde zo’n 10 minuten voor ze eindelijk zin hadden om bij elkaar in de buurt te komen. Maar direct zodra dat gebeurde, vlogen er allemaal veren in het rond en werd het mes vakkundig in de borst van de andere haan gestoken, waarna het gevecht ook zo’n beetje over was. Het bloed gutste uit de wonden dus ze waren rijp voor de slacht. Wij hopen elke dag dat onze buurman met zijn drie krijsende, schreeuwende en schorre hanen ook een keer mee gaat doen met zo’n hanengevecht…
Hierna namen we een volgende bus richting Maras. Nadat we uitgestapt zijn hebben we een taxi genomen die ons dwars door het stadje Maras en dwars door een kudde schapen en koeien naar de bestemming bracht. In de buurt van Maras bevinden zich namelijk zoutwinningsvelden. Aangekomen op deze plek was het uitzicht fascinerend. De helling van een berg was volgebouwd met bakken waarin het zout gewonnen werd. Ergens vanuit de berg kwam een zoute stroom water, wat in de bakken werd opgevangen. Het water verdampt en het zout blijft achter op de bodem van de bakken. Over smalle richeltjes kon je langs deze bakken lopen, met dus de kans om op een onbewaakt ogenblik erin te vallen. Na deze berghelling kwamen we door een smal dorpje en met behulp van de locals waren we binnen een kwartier bij de autoweg en konden we via Urubamba de bus naar Cusco nemen.
De week erna was een vrij diverse week. Op het programma van Proyecto Peru (onze hostorganisatie die onze stages en Spaanse lessen coördineert) stond voor de donderdag bungeejumpen en salsa dansles. Omdat de kans om een keer te gaan bungeejumpen nu wel heel dichbij was, besloten we om ons op te geven en wie zo gek is om te gaan bungeejumpen kan ook wel salsa danslessen volgen. 20 Minuten van Cusco ligt een soort avonturenpark met onder andere een bungeejumpgelegenheid. Met een lift werd je naar een hoogte van 122 (!) m gebracht. Zodra je bovenkomt, wordt de deur van de lift geopend en moet je op een klein rood plankje staan, buiten de kooi. En dan is het tijd om iets te doen wat voor je gevoel onlogisch is maar waarvan je weet dat het wel goed gaat. De begeleider die mee naar boven gaat, blijft net zo lang van 3 naar 0 aftellen tot je daadwerkelijk wilt gaan springen, en daar ga je dan. Voor slechts 3 á 4 seconden val je, maar snel dat dat gaat! Voor je het weet wordt je afgeremd door de veer, stuiter je weer omhoog en laten je zenuwen het toe om van het uitzicht te genieten. Een paar minuten later sta je weer beneden, met een shot adrenaline in je lijf omdat je het gedaan hebt. Maar gaaf was het zeker! Over de salsa les willen we niet zoveel kwijt, behalve dat het ons uiteindelijk beter afging dan verwacht;)
De week erna hebben we met de mountainbike in de buurt van Cusco rondgetoerd. Eerst gingen we anderhalf uur pittig naar boven fietsen. Gelukkig kregen we om het kwartier pauze omdat we moesten wachten op de gids waarvan de schijnbaar hoge conditie, toch niet zo hoog was. Na het klimmen (alles over asfalt) daalden we in een uurtje terug naar Cusco over een heerlijk ongeasfalteerd weggetje met kuilen, stenen, richels en vooral veel zand en stof.
Een andere zaterdag hebben we een bustoer gedaan door de Valle Sagrado (Heilige Vallei). Tijdens deze trip gingen we naar een aantal omliggende plekjes om daar Inca-ruïnes te bezoeken. De verhalen, uitzichten en half vergane stadjes waren zeer interessant om te zien, zie onze foto’s!
In tegenstelling tot wat we noemden in de vorige blog, zijn we nu wel degelijk aan het koken in ons appartementje. Het is eigenlijk een heel stuk gezonder, goedkoper en soms zelfs lekkerder. Vaak is het een grote vraag wat we nu uiteindelijk gekookt hebben en is het zeer lastig om vooraf te voorspellen hoe het eventueel zou kunnen gaan smaken. Maar het zijn zeker leuke ervaringen. Om het Hollandse gevoel een beetje hoog te houden hebben we zelfs al een keer pannenkoeken gebakken en erwtensoep gemaakt.
We hebben ook goed nieuws voor al onze theedrink-vriendjes en -vriendinnetjes. We joined your side. Aangezien we in heel Peru nog geen normaal koffiezetapparaat hebben gezien, is het vrij lastig om van ons dagelijkse bakje leut te genieten. Het alternatief, wat iedereen hier ook drinkt, is simpel thee. Op onze theekransjes hebben we vaak ook koekjes, hoewel het appelgebak hier wat lastiger te krijgen is. Naast dat onzer beide koffieverslaving dus hardhandig de nek om is gedraaid, vinden we ook andere ontberingen op de weg. Eens in de zoveel dagen slaakt een van ons een diep-trieste kreet, slaat zijn lede ogen ten hemel op en roept jammerend“ kroket met mosterd” “frikadel speciaal” “saucijzenbroodje” “Grolsch” “Vulkoeken” “Pindakaas”. Gelukkig kunnen we in ieder geval wel melden dat de pindakaas inmiddels gevonden is. Het is alleen niet echt te eten, maar het gaat om het idee natuurlijk.
Onze laatste trip, voordat we aankomend weekend de jungle gaan bezoeken, was Arequipa en de Colca Canyon. Om vanuit Cusco in Arequipa te komen moet je een busreis van 10 uur uitzitten, scheelt wel dat die bussen s'nachts rijden en de stoelen helemaal achterover kunnen. In plaats van 10 uur vervelen wordt het dus 10 uur slapen. Naast wat rondlopen in Arequipa (vrij moderne stad) en de nodige bezoekjes aan restaurantjes ging onze tour naar de Colca Canyon. Onderweg hebben we nog gezwommen in een zwembad met warm water uit een vulkanisch bron. De bron stinkt enorm naar rotte eieren (zwavel) maar in het zwembad was dat gelukkig verdwenen. Je huid wordt enorm zacht doordat er veel mineralen in het water zitten. Dat is ook de reden dat je maximaal 50 minuten in het zwembad mag zijn. Met prachtige bergen op de achtergrond, een zonsondergang en een ziplline die je kunt volgen is het zeker genieten in dit badje.
De Colca Canyon is een diepe kloof (tot 3.5 km diep) in een prachtig berglandschap en is ontstaan doordat de aardplaten daar voortdurend in beweging zijn. Ook nu nog! De gids liet zien dat boeren soms niet meer bij akkertjes kunnen komen omdat de route onbegaanbaar is geworden. De kloof wordt dan ook steeds dieper en smaller. Doordat de aardplaten in beweging zijn, zijn er in de buurt ook bergen met vulkanische activiteit tot zo n 6 km hoogte. Als de vulkaan Misty uit barst moet 80% van Arequipa geëvacueerd worden (wonen ongeveer half miljoen mensen). Onze route naar de Colca Canyon ging via een vulkaan krater naar ongeveer 5 km hoogte. Daar hadden we een prachtig uitzicht over een voornamelijk grijs landschap waar niks meer groeit door de hoogte. Je kunt je voorstellen dat het er koud en winderig was.
De volgende dag moesten we vroeg uit bed. We gingen het uitzichtpunt voor Condors bezoeken! Het is altijd de vraag of er Condors zijn. Het weer was prachtig en toen we om 8 uur aankwamen werd het al warm. Na een tijdje flitsten dan de eerste Condors voorbij! De Condors gaan sochtends vroeg op de termiek naar boven in de Canyon. Ze vliegen nauwelijks maar zweven rustig naar boven om op den duur over de toppen van de bergen te verdwijnen en te gaan jagen. Dit was echt enorm indrukwekkend! In totaal hebben we er een stuk of 10-15 gezien. Ze komen van beneden uit de Cayon en ze zijn zweven ineens voor je neus. De jonge Condors zijn bruin en de oude zwart met wit en kunnen tot drie meter breed zijn. Ze gaven een show weg alsof ze er voor werden betaald! Je kunt je wel voorstellen dat we de nodige foto’s en filmpjes hebben gemaakt.
Op dit moment staan er nog 4,5 week hard werken op het programma bij onze NGO’s. In de weekenden hopen we een aantal dagen te bivakkeren in de jungle. Ook willen we per voet naar Macchu Pichu lopen, volgens de verhalen een van de bekendste Inca ruïnes (ontdekt rond 1910), gelegen tussen prachtige bergtoppen. Na deze 4,5 week gaan we nog z’n 4 weken rondreizen door Peru en Bolivia, en misschien Chili.
Als laatste hebben we ook besloten om hier ons brein scherp te houden en hebben we een waar schaakspel gekocht, waarbij de Inca's tegen de Spanjaarden moeten vechten. Giel heeft hierbij al bijna een keer gewonnen. Dit kan ook liggen aan het feit dat Chris pas achteraf de regels vertelt.
Als allerlaatste zijn de nachten tegenwoordig wat rustiger. Afgezien van het feit dat Chris soms de voorkeur geeft aan de hele nacht bivakkeren op de wc met de nodige bijgeluiden, kunnen we redelijk aan slapen. Giel heeft een talent ontwikkelt om bepaalde woorden naar de net gestarte blaffende, grommende en jankende honden te schreeuwen waarbij de hond prompt zijn meerdere erkent en zwijgt voor het leven. De hanen houden zich ook redelijk koest tegenwoordig, misschien wel door de geur van gebraden kip die wel eens van ons appartement afstoomt.
Zo, dit was het weer voor deze blog. Geniet van de foto’s!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
