In Cusco

In Cusco

Ondertussen begint alweer onze derde week in Cusco. Nadat we vorige week per bus aangekomen waren in Cusco werden we door ons gastgezin naar ons tijdelijke onderkomen gebracht. Giel bleef hier een nacht, Chris anderhalve week. In het gezin was het prima vertoeven, al was het aspect gezin wat overdreven. Behalve het opdienen en opbergen van el desayuno (ontbijt), el almuerzo (de lunch) en la cena (het avondeten) zagen we niets van gezinsactiviteiten. Wel waren er een aantal andere studenten in het huis uit Duitsland, de VS, Canada en Japan die afwisselend voor goed gezelschap zorgden.

Na anderhalve week verhuisde Chris naar het appartement waar Giel ook woont. Dit appartement kan omschreven worden als bijzonder chill, gelegen vlakbij het centrum en tegenover het in-3-minuten-krijg-je-voor-omgerekend-70-eurocent-een-pizza mevrouwtje. Hoezee. In deze twee weken hebben we al twee verschillende huisgenoten gehad. Onze eerste huisgenoot was een gezellige Engelsman, de tweede huisgenoot was een alwetende Zwitser. Deze is echter afgelopen zondag met de noorderzon vertrokken, waardoor we nu het appartement voor onszelf hebben. We hebben al met elkaar afgesproken dat we eerst gaan schoonmaken. Jaja.

In de vrije tijd die we de afgelopen weken hadden naast de Spaanse lessen en het NGO-werk, hebben we de onwetende toerist gespeeld. Half Cusco hebben we vijf keer doorgelopen, de andere helft moet nog. Cusco is een stad met veel toeristen, hoewel deze zich voornamelijk rondom het centrale plein Plaza de Armas concentreren. Als we onze koers meer zuidelijk zetten, zijn we al snel de blanke huidjes kwijt en lopen we door de chaotische maar sfeervolle steegjes van Cusco. In deze steegjes vind je allerlei soorten winkels, afgewisseld met kleine restaurantjes. Het eten wat ze hier serveren is vaak zeer goed, soms een beetje origineel (cavia, lama, kikkers) maar absoluut goed te betalen. Ons gemiddelde ontbijt kost hier 0,7 soles, het middageten zo’n 5 soles en het avondeten zo’n 7 soles. Een euro is omgerekend iets minder dan 4 soles, waardoor we voor minder dan 5 euro een luxe dagje hebben. Het maakt best vrolijk dat alles zo goedkoop is. Elke keer nadat we wat gekocht hebben, en dit omrekenen in euro’s, verschijnt er een glimlach op ons gezicht en doen we nog maar een biertje extra:) Deze prijzen hebben tevens tot gevolg dat we nog geen enkele keer gekookt hebben in ons appartement. En juist toen we wilden gaan koken, afgelopen zondag, was het gas op. It’s destiny.

In Cusco zie je ook daadwerkelijk van die Indianenvrouwtjes, die al dan niet met een lama voorbij komen lopen. De eventueel aanwezige lama is schattig opgetuigd, gecombineerd met een schattig glimlachje van het bijbehorende vrouwtje en haar nog schattiger glimlachende dochtertje, wat een reden moet zijn om met toeristen op de foto te gaan. Ook vinden ze het wel fijn als je voor zo’n foto wat muntjes overhandigd. Hiernaast wordt je in Cusco als toerist regelmatig geconfronteerd met de Peruaanse dienstverlening en goederenverkoop. Straatverkopers. In een 2 minuten durende loop langs de Plaza de Armas krijg je zo’n vier massages aangeboden, al dan niet met ‘happy ending’, krijg je drie menukaarten in je handen gedrukt, willen ze je schoenen poetsen (elke verkoper legt uit dat witte schoenen geen enkel probleem zijn, al laten ze bij het zien van de schoenen van Giel vaak gelijk de moed zakken), vragen ze of je misschien niet een van hun vrij miserabele schilderijtjes wil kopen, proberen ze je duivenzaad aan te smeren, of ze bieden colaflesjes, ijsjes, water, kaarten, sjaaltjes, truien, mutsen of beschilderde kalebassen aan. Het is nog steeds een raadsel waarom we die kalebassen zouden moeten willen kopen, maargoed. Het merendeel van deze straatverkopers bestaat uit vrouwen, waarvan er veel een in een doek een baby op hun rug dragen. Ook is er in Cusco veel politie, waarvan bijzonder veel vrouwen. Het merendeel van deze politievrouwen probeert het verkeer te regelen. Onze overtuiging is dat deze vrouwen er enkel staan om het straatbeeld wat op te fleuren, gezien er gewoon overal werkende stoplichten staan. Het verkeer in Cusco is eigenlijk redelijk netjes geregeld, alleen de voetgangers maken er een chaos van. De nauwelijks zichtbare zebrastrepen worden vakkundig genegeerd en auto’s hebben maar te stoppen als voetgangers besluiten over te steken. We keken redelijk vreemd op toen aan de zijkant van een drukke driebaansrotonde een moeder met een kindje in een wandelwagen en een ander kindje aan haar hand (aan de kant van het verkeer) zagen wandelen. Angst voor het verkeer is hier absoluut niet.

De nachten in Cusco zijn redelijk divers. We hebben ondertussen vier verschillende nachten geïdentificeerd. De nacht van de Hese Hanen; onze buurman heeft om een onbekende reden drie hanenkooien staan. De ingesloten hanen proberen ten allen tijde kenbaar te maken dat ze liever van woonsituatie wisselen en laten dit vooral ’s nachts goed weten. Hanen die enkel kraaien bij het ochtendgloren is onzin.
Hiernaast is er de nacht van de Huilende Hond. Waarom weten wij ook niet, maar janken kan dat beestje. Overigens is het ook wel interessant om te merken dat er werkelijk duizenden honden in Cusco zijn. De vitaliteit van elke hond varieert van half levend tot dood. We durven te wedden, dat als elke hond in Cusco op hetzelfde moment blaft, of zelfs maar piept, dat de kathedraal van Cusco door het oorverdovende lawaai instort. Mensen met hondenangst hebben echt geen leven hier.
De derde nacht is de nacht van de Klagende Kat. Mieeaaaaaauwuwaauwaauwaauw-auw. Het kan trouwens ook gewoon de buurvrouw zijn. Gelukkig hebben we maar een nacht last gehad van deze katachtige. Er zijn verder bijzonder weinig katten in Cusco; waarschijnlijk als gevolg van de overmacht hun dierlijke vijand.
De vierde nacht is de Normale Nacht, zonder overlast. Deze nacht hebben we helaas nog niet meegemaakt. De gemiddelde nacht is redelijk koud, maar met vier dekens (per persoon) is het goed uit te houden. Overdag, in het zonnetje, is het heerlijk vertoeven. Het heeft hier sinds onze komst niet meer geregend, waardoor we al redelijk een kleurtje te pakken hebben.

Naast dat de toerist eten en drinken nodig heeft, gaat hij natuurlijk ook kijken wat er te shoppen valt. Op een goede zaterdag besloten we de San Pedro markt te bezoeken. Ongelofelijk. Het begon, heel onschuldig, met een hele reeks aan toeristenkraampjes die truien, sjaaltjes, sokken en handschoenen verkopen, die allemaal op elkaar lijken. Hierna kom de ‘Jugo’ afdeling. Hier zitten 20 vrouwtjes op een rij die door zo lief mogelijk te lachen en met hun menukaart wapperen, om ons te overtuigen hun Jugo te kopen. Een jugo is simpelweg een fruitdrankje. Je kiest een of meerdere soorten fruit uit, deze worden in de blender gedaan en je hebt een halve liter heerlijk fruitdrank. Dat is trouwens niet het enige wat ze daar in de blender doen, maar daar komen we zo op. Zogenaamd weglopen zonder te betalen wordt ook hier niet gewaardeerd:D Na de fruitdames zijn er een heel aantal supermarkt-wannabe kraampjes. Vervolgens zijn er tientallen eet- en drinkkraampjes waar je voor nog minder soles dan zojuist genoemd een maaltijd of drankje kan bestellen. Aangezien het de vraag is hoelang je ziek bent na het eten of drinken bij deze kraampjes, of hoeveel dagen het eten er al staat, leek het ons beter dit niet te proberen. De pannen waarmee ze daar koken halen trouwens makkelijk een inhoud van 300 liter. Een varken zou er prima inpassen. Wat ze misschien nog wel doen ook.
Hierna komen de medicijnvrouwtjeskraampjes; diverse planten en amuletten worden hier verkocht, deze kraampjes worden goed bezocht door Peruanen, is ons verteld. Als we echter verder het rijk der Peruaanse geneeswijzen induiken, wordt het wel een beetje scary. Bij een kraampje verkopen ze levend geblende kikkers, die zouden moeten bijdragen aan je intelligentie. Volgens ons helpt goed onderwijs misschien ook wel. Als laatste is er een vrij weerzinwekkende vleesafdeling. Hier kijk je werkelijk je ogen uit. Bij het ene kraampje is een kerel met een zaag bezig om een compleet varken door te zagen, bij het andere kraampje is een Indiaanse moordlustig op een varken aan het inhakken met een bijl waar menig houthakker u tegen zegt. Terwijl we erdoorheen lopen, worden we bijna geramd door met kruiwagen met zo’n 20 ontvelde koeienkoppen. Iets verderop staart de kop van een varken ons levenloos aan. Overal hangen karkassen van kippen of andere dieren die zonder vel redelijk moeilijk te identificeren zijn.

Beiden hebben we nu twee weken Spaanse lessen afgerond en zijn we in staat om ons een beetje kenbaar te maken. Als Peruanen ook de moeite nemen om ons te verstaan gaat het prima. Gesprekken volgen tussen twee Peruanen zelf is wel een stuk lastiger, maar we houden de hoop erin. In het appartement liggen de complete seizoenen 2, 3 en 4 van Lost. In een duistere DVD-zaak hebben we ook seizoen 1 aangeschaft. Het leek ons noodzakelijk om ook ons Engels bij te houden en iets te ondernemen waardoor we bewust blijven van onze oorsprong in de westerse wereld en haar Engelse taal. Puur noodzakelijk dus.

Als laatste zijn er echt veel Nederlanders in Cusco, jammer genoeg. Er is zelfs een Nederlands eetcafe waar ze ‘gerechten’ als patatje oorlog of broodje kroket serveren. Jammie. Naast deze Nederlanders zijn er ook de zogeheten ‘bricheros en bricheras’. Dit zijn jonge Peruanen die als doel hebben om een toerist te strikken als levenspartner en om zodoende te kunnen emigreren naar een ander land. Sommige zijn wel vermakelijk. Later hier meer over.