De heenreis

De reis naar Peru – Blog van Giel en Chris – De Hulzenvisser

Woensdagmiddag 11 juli rond 2 uur ’s middags begon onze driedaagse reis naar Cusco, Peru. Met z’n tweeën vertrokken we vanaf station Zwolle naar station Venlo, daar stapten we op de trein naar Düsseldorf en checkten in in een hostel. Een uurtje later haalden we de Vedersteiners Wiljan, Gerhard en Niels op vanaf het station en gingen we ons een beetje vermaken in de stad. Dit was allemaal best geinig, en niet al te vroeg lagen we op de zeer comfortabele bedden in het hostel.

Om 9 over 6 beëindigden twee wekkers onze zeer geliefde en toch al niet te lange slaap, waarna we de backpacks inpakten en naar het vliegveld net buiten Düsseldorf gingen. De controles en het inchecken verliep vlekkeloos, zodat we met een half uur onze bagage uitgezwaaid hadden en maar aan de koffie gingen. Rond kwart over 9 mochten we het vliegtuig bestijgen. De vlucht verliep behalve wat turbulentie eigenlijk prima, alleen de service liet te wensen over. Niet de kwantiteit, maar de kwaliteit; de stewardessen die ons bedienden waren op z’n minst 60 jaar en probeerden tot overmaat van ramp eruit te zien als 25. Gelukkig was het eten meer smakelijk. Hoewel het vliegen eigenlijk redelijk saai was, hebben we ons wel kunnen vermaken om onze Amerikaanse buurman. Het zou ons niet verbazen als hij zijn broek had vol gedaan. Gelukkig was er ventilatie.

Zo’n 10 uur later kwamen we aan op het vliegveld van Atlanta. Dit is een zeer groot en aardig mooi vliegveld, waarbij je per trein naar de verschillende groepen terminals toe gaat. Hier hebben we zo’n 3 uur rondgelopen, gegeten en gedronken, en daarna konden we alweer inchecken voor de vlucht naar Lima. Wederom wist de piloot het vliegtuig in bedwang te houden en rond half 12 ’s avonds kwamen we aan in Lima. Tijdens de vlucht werden we naast het eten ook getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Nadat we onze bagage ergens teruggevonden hadden, namen we een taxi naar een hostel in Lima. We hadden de goedkoopste 12-persoonskamer geboekt, deze bleek verder helemaal leeg te zijn, handig. De volgende ochtend besloten we om met de taxi naar de zee te gaan en om vandaar door te lopen naar het busstation van Cruz del Sur, waar we ’s middags om 14.00 uur per bus zouden vertrekken naar Peru. Terwijl we van het uitzicht op de zee aan het genieten waren, kwam de politie naar ons toe en probeerde ons te overtuigen dat we verdwaald waren. Nadat we uiteindelijk maar toegegeven hadden dat we verdwaald waren en een taxi zouden nemen, lieten ze ons met rust. Hierna begonnen we onze survivaltocht naar het busstation. Behalve dat zo’n 5 km lopen door een onbekende stad met 25 kg bagage lopen minder comfortabel is, vonden we het busstation en probeerden we ons in te checken. Toen we echter onze bagage wilden afleveren, bleken ze ons ticket verkeerd geprint te hebben; het ticket wat wij hadden was geldig voor de dag van morgen. Volledig overtuigd van Peruaans aanklooien, liepen we naar de informatiebalie om de tickets te wijzigen. Het bleek echter dat, in de frustratie van een niet-werkend online inchecksysteem, Giel een beetje een verkeerde datum had ingetypt waardoor we nog maar even een dagje moesten wachten. Een misser van de Visser. Als je een combi van een lief lachje en een gemene grijns op het gezicht van een baliemedewerkster wil zien, moet je zoiets doen. Nadat we eerst een Peruaanse pils en een goedkope maar zeker aan te raden maaltijd hadden gehad, zochten we in een soort van reisgids een hostel in de buurt. Met nieuwe moed liepen we naar het hostel toe. Nadat we tot twee keer toe het adres voorbij gelopen waren, vonden we eindelijk het juist huisnummer en liepen we goedgemutst naar binnen. Nadat een verbaasde Franse familie ons had uitgelegd dat het boekje waarschijnlijk niet al te up-to-date meer was en het huis in elk geval geen hostel was, liepen we maar weer door. Hierna werden we, terwijl we hopeloos op een bankje zaten uit te rusten, vriendelijk van advies voorzien door een meisje van 15 en een oma van 150. Na drie blokken waren we echter weer de naam van het hostel kwijt (het was echt een lastige naam) plus de richting die we op moesten. We besloten om maar terug te lopen om een ander hostel uit de reisgids te proberen. Voor we dit hostel echter bereikt hadden, kwamen we een ander hostel tegen waar we gretig onze intrek innamen.

Tijdens deze 10 km ploeteren in Lima, konden we veel zien van Lima en van haar bewoners. Op de straten is het daar altijd druk, vaak staat het verkeer vast. De helft van de vervoersmiddelen bestaan uit bussen en taxi’s. Om de 100 meter is er een bushalte, waarbij om de paar minuten een bus stopt. Als de bus stopt, hangt een of andere kerel uit de deur die heel rap in het Spaans allemaal dingen zegt, waarna er een paar mensen instappen. De chauffeurs van de lege taxi’s (en dat zijn er nog al wat) toeteren naar iedereen waarvan ze denken dat ze eventueel misschien een beetje geïnteresseerd zijn in een ritje. Naar twee Europeanen met grote backpacks wordt dus ook veelvuldig getoeterd. In Lima zijn veel toeristenwinkeltjes en kansloze gasten die met vijf zakjes popcorn je wat proberen te verkopen, maar ze zijn wel een stuk minder brutaal dan in Europese steden. Je wordt wel vaak amigo genoemd:D. Verder dragen de Peruanen vrijwel nooit een korte broek en meestal zelfs ook lange mouwen, waardoor je makkelijk de toeristen aan kan wijzen. Ook hebben we nog geen enkele Peruaan zien roken.

Zaterdagmiddag stapten we dus de bus in en reden we in precies 21 uur naar Cusco. De bus was meer dan relaxed en we konden veel van de omgeving zien. Vanuit Lima (kuststad) reden we langs de Stille Oceaan naar het zuiden naar Nasca. Hierna bogen we af naar het oosten en reden we de bergen door. Als je rond 2 uur ’s nachts wakker werd en door het raam keek waar je een halve meter ‘berm’ zag gevolgd door de afgrond, hoopte je maar dat de chauffeur wakkerder dan jij was. Verder kan er nu nog heel veel gezegd worden over de schitterende uitzichten die je had vanuit de bus, maar de foto’s kunnen dat ongetwijfeld veel beter!