Jungle en Machu Picchu

In deze blog weer een aantal trips die we ondernomen hebben. Allereerst moet het feit genoemd worden dat het schrijven over deze trips toch wel een stuk minder aantrekkelijk is dan het ondernemen ervan. Met al het stagelopen, chillen, film kijken en borrelen hebben we toch minder tijd over dan we dachten en komt zodoende elke blog een paar weken later online dan gepland. Maar heden, zoals u ziet, een nieuwe. Hoewel we nu enkel de inleiding gemaakt hebben, kunnen we waarschijnlijk alvast verklappen dat deze blog wederom alles behalve kort zal zijn. Pak dus een biertje, een theetje of een glas melk en ga er voor zitten. Haal een keer diep adem, neem een slok, en droom mee met onze uitgevoerde droom.

Onze eerste trip was een vierdaagse trip naar de jungle. In het oosten van Peru ligt het nationaal park Manu, een oppervlakte van sowieso een aantal keer Nederland, met een aantal gebieden waar toeristen kunnen komen om in de jungle te bivakkeren. Wat wij dus hebben gedaan. In tegenstelling met onze trip van Arequipa naar de Colca Canyon, waar onze aanwezigheid de gemiddelde leeftijd met zo’n 20 jaar verlaagde, waren we hier met een jonge en enthousiaste groep. Om de ervaring compleet te behandelen, zullen we een korte beschrijving van de groep doen. Allereerst was er een jong stel uit Spanje. Ze waren nog redelijk hotel de botel op elkaar, waardoor we ze niet al te vaak zagen (in de vrije tijd). Het waren zeer chille lui waar we echt mee konden lachen. Ook was er een ander stel uit Spanje, wat ouder, met wat specifieke kenmerken. Beiden hadden ze een fototoestel mee met een ultra-zoom, die ze ook gebruikten om alles wat anders was dan een standaard boom was, op de foto te zetten. Ook wilden ze bij elke tropische vogel die ze zagen fladderen de naam van ’t beestje weten. Elke keer zagen ze weer dezelfde vogel, vroegen ze weer om de naam en waren aangenaam verrast toen ze weer dezelfde de naam hoorden. De rest van het busje was wat minder aangenaam verrast om de naam.... Als vijfde persoon was er een jong Koreaans meisje wat zeker gezellig in de omgang was. Ze had alleen wat speciale eigenschappen. Allereerst was ze doodsbang voor insecten en spinnen. En tjah, dan zit je in de jungle. Hierdoor werden we regelmatig uit onze dag- en nachtdromen gehaald door een knus spinnetje en de bijbehorende gil. Haar tweede kenmerk was dat ze bij vrijwel elke uitputtende lichamelijke activiteit handelde alsof ze de finale van een vrouwentennistoernooi speelde. Iets met ademhaling en overlast. De laatste drie personen waren drie Nederlanders; Alex (onze huisgenoot), Giel en Chris. Hiernaast was er nog een toffe chauffeur mee, een kokkin die ongelofelijk goed kookte (ze wilde helaas niet mee naar Nederland) en een gids die het beste omschreven kan worden in de termen: knotsgek, aap en lekker aankloten.

We vertrokken rond 5 uur ’s ochtends om vrijwel de hele dag in de bus te zitten. Onderweg gingen we in het Spaans babbelen met de rest van de groep en stopten we af en toe om wat Inca ruïnes te bekijken. Halverwege de middag kwamen we aan in de jungle, waar we een stuk doorheen reden en af en toe halsoverkop de bus uit vlogen om een vogel of een aap te zien. Die aap was trouwens wel geniaal om te zien. Hij sprong in een hoge boom van de linkerkant naar de rechterkant van de weg (of andersom, ligt er aan vanaf welke kant je de weg op kijkt) met een enorme sprong. Aangezien óf Giel óf zijn camera te sloom was, hebben we hier helaas geen foto’s van. Als substituut hebben we wat extra foto’s van de gids genomen. Rond het eind van de middag kwamen we aan bij onze lodge. Via een stalen kabel met een bakje wat eronder hing, zeilden we over de rivier en kwamen we allemaal droogvoets bij de houten huisjes aan waar we die nacht gingen slapen. Aangezien het de nacht ervoor net iets te lang duurde voordat het flesje leeg was, legden we ons vrij direct neder in ons beddeke waarna we gingen dineren. Na een zeer goede maaltijd en wat babbelen met de gids gingen we weer slapen. Owh, nog een scène van die dag: direct nadat we aangekomen waren gingen Alex en Chris even de voeten afkoelen in de rivier. Het was ondertussen bijna helemaal donker en daar zaten we, met onze blote voetjes in de rivier. Ineens zagen we lichtjes. Nadat we besloten hadden dat het zeer onwaarschijnlijk was dat het een eenogige poema was, kwamen we erachter dat het vuurvliegjes waren. Het kabbelend geluid van het riviertje, overal geluiden van tropische vogels, insecten, krekels, omringt door talloze bewegende vuurvliegjes. Het was een bijzondere ervaring: de rust, de stilte en de natuur die dit stukje jungle uitstraalde was geweldig! Just back to the basics:)

De volgende ochtend stond om 7 uur het ontbijt klaar. De klamboes om de muggen te weren, waren uitstekend, waardoor we fris en fruitig alles naar binnen kaanden en weer de bus in stapten. Af en toe liepen we een stuk over de weg om gewoon de jungle te ervaren, we zagen helaas geen nieuwe dieren. Na een paar uur kwamen we bij een dorpje waar we onze bus in de steek lieten en al de bagage in een boot overlaadden. De boottocht duurde een half uurtje, de rivier waarop we vaarden was het begin van de uiteindelijke Amazone. Na de boottocht kwamen we bij onze lodges die een beetje op de berg gelegen waren, zodat we een fantastisch uitzicht hadden over de rivier en de jungle. Hier was het een beetje chillen en zeer goed eten naar binnen werken. Diezelfde avond (rond 10 uur, compleet donker) gingen we nog de berg op om diertjes te kijken. Onder andere hebben we minstens 10 tarantula’s gezien (al dan niet behaard, sommige groter dan 15 cm doorsnee) met de bijbehorende geluidjes van onze Koreaanse schone. Met de bijbehorende vragen van het oudere Spaanse stel om de namen van alle beesten in het Spaans, Latijn, Frans en Russisch. Op z’n minst.

Na een nachtje goed slapen gingen we er om 5 uur uit. Eigenlijk was dat een toptijd, omdat het dan al licht is, en het ’s avonds laat rond 8 uur al geen licht meer is. Omdat we allemaal te lam waren om een wekker te zetten en stiekem hoopten dat de gids een grap maakte wat betreft de tijd, versliepen we ons (de Nederlanders) allemaal en werden we pas wakker toen de rest al in de boot zat. Aangezien we heul snel naar de boot toe moesten rennen, geen tijd hadden om ons goed voor te bereiden, daarom dus de normale schoenen in plaats van de ontvangen laarzen aandeden (wat de rest dus wel had), stonden we 15 minuten later dankzij de regenval van de vorige nacht met onze 15 cm hoge schoenen in 20 cm hoge modder. De rest van de ochtend waren we bezig om die lamme gids in elke taal behalve het Spaans uit te schelden. De laarzen stonden prima klaar, maar meneer de gids vond het niet nodig ons te informeren. Wat ’n aap. We vaarden even met de boot en gingen toen tropische vogels kijken die mineralen uit de rotsen haalden. Op zich wel interessant, al zagen we niet meer dan net de kleur aangezien we niet dichtbij konden komen. Nadat we in de boot zaten, deden we maar beter onze schoenen uit en banjerden we de rest van de tocht op onze blote voetjes. Aangezien ze in de jungle meer scherpe stenen dan niet scherpe stenen kennen, hebben we onze Koreaanse dik ingemaakt met het zo afgrijselijk mogelijk uitten van vrouwentennisgeluiden.
De rest van de dagen hebben we nog een 5-uur-durende wandeltocht door de jungle gemaakt, hebben we rond een meertje gelopen met diverse tropische vogels, zijn we nog langs een coca-plantage geweest waar we condors, een klein bergtijgertje, een luiaard, een paar apen en een gigantische rat gezien hebben. Zo’n giant rat is iets dikker dan een normale rat, minstens 10 keer zo groot en enorm sloom. Op de laatste avond hebben we nog een bonte avond gehouden waar we met z’n drieën vaderlandsgetrouw ‘Op Een Kleine Paddestoel’ gezongen hebben, mét de bijbehorende bewegingen. De laatste dag waren we de hele dag aan het terugreizen naar Cusco. We kwamen nog stil te staan achter een bananentruck die een band aan het verwisselen waren, waar we nog eventjes een enorme tros bananen gekocht hebben.

Ondertussen zijn we al zo'n zes weken terug uit de jungle en is het nog steeds afwachten. We hebben net wat teveel verhalen gehoord over spinnen die eitjes leggen onder je huid die met een paar maand uitkomen, het gevaar van malaria of een van de vele muggenbulten met de zwarte puntjes eronder waar ook van alles in kan zitten. Maar, tot nu toe nog alles prima en gezond. Na beiden een keer diarree/buikkramp gehad te hebben, zijn we eigenlijk niet meer ziek geweest. Maargoed, hier eten we soms op een dag net zoveel groente als we in een week doen in Enschede...
De week na de jungle gingen we raften op zaterdag. Een geweldige ervaring, zo’n 5 keer net niet uit de boot gevallen, na het raften genieten van een zeer comfortabele sauna en daarna met een zipline nog twee keer de rivier over geweest. Echter, die zipline stelde niet zoveel voor. Waarschijnlijk hebben we met het bungeejumpen onze ‘angstgrens’ dusdanig ver verlegd dat we nu zonder blikken of blozen op onze driewieler de Duitse baan oversteken.
Hierna hebben we een vijfdaagse looptocht ondernomen naar Machu Picchu, dé wereldbekende goed behouden stad van de Inca’s, pas ontdekt in 1911, gelegen tussen de uitlopers van de jungle. In totaal hebben we 75 kilometer gelopen, exclusief nog twee keer 1765 treden om Machu Picchu te beklimmen en af te dalen. Per dag liepen we gemiddeld zo’n 7 á 8 uur, waarbij de tweede dag de zwaarste was: meer dan 1200 m klimmen naar een hoogte van 4650 m en daarna 1600 m afd(w)alen. De derde dag liepen we alleen ’s ochtends, ’s middags bezochten we de hot springs. Deze waren direct tegen de rotsen aangebouwd. Je kon ook daadwerkelijk de warme stroompjes voelen die uit de rots kwamen zetten. Na drie dagen verwoed doorlopen en hard zweten, was dit een welkome afwisseling. Nadat we echter het bad weer uit kwamen zetten of de lokale pils machtig te maken, kwamen helaas de muggen weer opzetten. In deze vijf dagen hebben we per man minimaal 30 muggenbulten verzameld (vooral de kuitjes lusten ze rauw). De vijfde dag konden we eindelijk naar Machu Picchu. Sinds het moment dat we in Cusco arriveerden hoorden we elke tourist en reisorganisatie over Machu Picchu, maar nu was eindelijk het moment dat we het met eigen ogen konden aanschouwen. En wat een schitterende ervaring was dat! Alleen een beetje jammer dat Chris een afwijking heeft door de hele tijd maar de helft van al het prachtigs te zien, of veel te laat op te merken. Een prachtig mooi onderhouden stadje uit de Inca tijd, gelegen bovenop een berg waardoor je overal om je heen de afgronden en dalen ziet, een paar plompe bergtoppen tegenover en een bergtop gelegen aan de zijkant: Huayna Picchu. Deze konden we beklinken voor wat luttele dollars, wat we natuurlijk gedaan hadden en zo een adembenemend uitzicht kregen op Machu Picchu. Verdere woorden hierover zouden alleen maar afbreuk doen aan de foto’s, bekijk die vooral!
Terug van Machu Picchu hadden we nog een avond in Aguas Calientes, het nabijgelegen stadje. We hadden de vorige avond ontdekt dat je de beste prijzen krijgt door twee mensen van verschillende restaurantjes bij elkaar te roepen, en om vooral de uitstekende aanbieding van de ander te noemen. Na 5 minuutjes ‘gezellig’ kletsen in het Spaans en nadat Gilles zelfs beide restaurants binnen gegaan was om de grootte van de pizza’s te vergelijken, hadden we uiteindelijk voor 7 man het grootste type pizza voor de helft van de prijs plus goedkope pils. Een leuke ervaring, al was het eten van de pizza’s zelf een nog leukere ervaring. De terugweg deden we met de trein en de bus, we waren rond 2 uur ’s nachts weer thuis. Zeer verassend kreeg Chris de volgende dag een berichtje van een andere Nederlander die mee was met de trip, dat hij tot zijn verbazing het paspoort van Chris in zijn broekzak gevonden had. Diezelfde dag gingen ze nog verder reizen, maar gelukkig kon ’s middags het paspoort weer aan de eigenaar worden overhandigd. Hoe het in vredesnaam mogelijk was dat dat paspoort uit de broekzak van Chris in de broekzak van die Nederlander kwam, weet niemand.

Het weekend hierna hebben we het maar eens rustig aan gedaan. We zijn (ladingen) souvenirs wezen kopen bij de lokale toeristenmarkt. Naast wat cadeautjes voor vrienden en familie hebben we ook beiden iets gekocht wat ons voor altijd terug zal doen denken aan de Peruaanse werkmentaliteit: een hangmat:D Deze zal uitstekend van pas gaan komen in onze nieuwe studentwoning in Enschede om tussen de sog-momenten door even uit te rusten en terug te denken aan het verre en mooie Peru.
Als laatste is het nog noemenswaardig om te melden dat Giel helaas nog steeds niet heeft gewonnen met schaken.

Op dit moment hebben we de eerste van onze vier weken rondreizen achter de rug en bevinden we ons na een half weekje Bolivia in Chili. Later komt hier nog wel een verslag van online:)
Aangezien de Chilenen hier nog geen kennis hebben van snel WiFi, mannen geen twee dingen tegelijk kunnen en wij ons bier niet koud willen laten worden, zullen de foto’s later online komen.